Voor Nina
Vanavond heeft premier Rutte ons weer bijgepraat over de verlenging van de lockdown. Corona houdt ons allemaal in zijn greep, zeker nu er een zeer besmettelijke Britse variant is opgedoken. Waar de noodzaak aan saamhorigheid toeneemt hoor ik mensen toch vooral mopperen. Maar goed, ik heb makkelijk praten. Thuiswerken blijkt me uitstekend te bevallen en in de familie is nog niemand besmet geraakt. Economisch gezien hebben sommige beroepsgroepen het heel zwaar, maar gelukkig behoort vooralsnog niemand van ons daartoe.
Qua bezoek worden ons door Corona behoorlijke beperkingen opgelegd. Drie bezoekers per dag is het maximum, maar gelukkig tellen kinderen onder de 13 niet mee. Dat betekent dus dat al onze kinderen met hun gezinnen op bezoek mogen komen, alleen niet tegelijkertijd. Dus hebben we de afgelopen Kerst elke dag een gezin op bezoek gehad of zijn we bij een gezin op bezoek geweest. Zo vliegt de tijd, zeker omdat tussendoor nog onze lieve kleindochter Faye werd geboren. Uiteindelijk waren jullie vorig weekend als laatste aan de beurt.
Tijdens jullie bezoek was de sfeer heel relaxed. Na zijn hele leven gitaar te hebben gespeeld is Loek sinds een paar maanden helemaal into piano. Elke kans grijpt ie aan om zijn repertoire Beatles-nummers te oefenen en uit te breiden. En het wordt extra leuk als jullie samen achter de piano kruipen. Of als Mijke besluit om haar man vocaal te ondersteunen. Ik geniet al 30 jaar van onze piano als meubelstuk, maar nu toont hij pas echt zijn meerwaarde met oma op pianoles en jullie als onze eigen familie Von Trapp.
Maar eigenlijk wilde ik het niet over jullie muzikale kwaliteiten hebben, maar over de Grote Dalmuti. De Grote Dalmuti is een kaartspel dat een paar jaar gelden door Willemijn en Bart bij ons is geïntroduceerd. Het spel bestaat uit één kaart met waarde 1 (de Grote Dalmuti), twee kaarten met waarde 2 (Aartsbisschop), drie kaarten met waarde 3 (Hofmaarschalk) en zo verder tot twaalf kaarten met waarde 12 (Boeren). En twee narren, waardoor het aantal kaarten logischerwijs op 80 komt. De spelregels moet je maar op internet opzoeken (http://www.speljournaal.nl/recensies/dalmuti.html).
In de zomer van 2019 hadden oma en ik een appartement gehuurd in een kasteeltje in de Ardèche (Château du Besset). Jullie zijn daar een paar dagen met een gehuurde camper op bezoek geweest. Toen hebben we samen met je papa en mama vaak het spel gespeeld. Loek had een eigen theorie ontwikkeld, die uiteindelijk toch geen garantie voor succes bleek te zijn. En Mijke was ook behoorlijk fanatiek. Zelf was je toen nog te jong om mee te doen. Maar afgelopen weekend bleek ineens de tijd rijp. Jij pakte het spel uit de kast en wilde met ons spelen. Je mama en ik zijn sowieso altijd in voor een spelletje en oma ook wel, maar die heeft ook altijd aandacht nodig voor alle andere gasten aanwezig in de kamer. En zeker als die in de keuken bezig zijn. Een beetje sceptisch was ik wel. Kan Nina zelf het spel spelen of moeten we haar voortdurend helpen? Niets bleek minder waar. Het eerste spelletje kwam je wat te snel met je nar, maar daarna speelde je het spel volwaardig mee. Als opa is het superleuk als blijkt dat je kleinkinderen elke keer weer stappen maken. Of ‘sprongetjes’, zoals moderne ouders dat tegenwoordig noemen. En dit is ook weer zo’n stap. Uiteindelijk eindigde je op de laatste plaats. Dat lag niet aan jou, maar aan oma. Oma was totaal niet aan het opletten, maar kreeg zulke goede kaarten dat zij met vlag en wimpel de winnaar werd. Heel frustrerend. Vooral voor jou, omdat jij daardoor steeds als laatste aan de beurt was en dat is in dit spel echt een nadeel. De lijfspreuk van de Grote Dalmuti is “Het leven is oneerlijk” en dat was in jouw geval zeer zeker zo.
Je had weliswaar verloren, maar wel de smaak te pakken. De volgende ochtend hebben we meteen weer in dezelfde samenstelling gespeeld. En ondanks dat je jezelf nu beter gepositioneerd had, direct na oma, was de uitkomst uiteindelijk weer dezelfde. Oma de Grote Dalmuti en jij de Grote Dienaar. Daarbij moet wel een kanttekening worden gemaakt. In de tweede ronde had jij twee narren. Je bleek niet op de hoogte van de regel dat beide narren in de handen van de Grote Dienaar een grote revolutie veroorzaakt, waarbij alle rollen worden omgedraaid. Na afloop vond jij -terecht- dat ter compensatie voor dit onrecht de punten uit die ronde juist andersom moesten worden toegekend. En met een kleine extra boete voor oma wegens het niet opletten en een kleine beloning voor jouw moed bleek jij toch de Grote Dalmuti. En dat hebben we gevierd.
Als vader van jonge kinderen heb ik ooit geconstateerd dat naarmate de kinderen ouder worden het vader-zijn steeds leuker wordt. Afgelopen weekend heb jij mij weer herinnerd aan die ervaring en dat maakt me blij. Wat voor je eigen kinderen geldt, geldt blijkbaar net zo goed voor je kleinkinderen. Het opa-zijn is al leuk en het wordt steeds leuker. Dank je wel.
Liefs,
Opa Paul
P.S. En ook nog even wat ondersteunend beeldmateriaal.
